Aφιερωμένο σε όσους/ες γεννήθηκαν πριν το 1990

Σε όλους μας θα έχει έρθει έστω μια φορά το mail αυτό που μιλάει για τα παιδικά μας χρόνια:

"H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να
περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε
και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοίόλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψω ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς
ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, οδηγούσαμε μοτορες και αυτοκίνητα χωρίς άδεια οδηγού. Οι σούσες ήταν φτιαγμένες από σίδερο και είχαν κοφτερές γωνιές. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνούσαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε στόπερ. Παίζαμε καμήλες και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίν αμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα στη χωράφια, και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους στύλους του δρόμου.Φευγαμε σκαστοί απ'το σχολείο για να παίξουμε η να δούμε μάππα, οχι για να παίξουμε WOW, Lineage η Pro Evolution! Εμάς
κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει.
Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκκαλα μας και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε τα κεφάλια μας όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγη φλεβίνη και οξυζενέ. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάμναμε αγγρισματα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνούμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χ οντρός και αυτό ήταν όλο.
Πίναμε όλοι απο τα ίδια μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Τρώγαμε Cheetos, Γουρουνίτσα και Γαριδάκια του Λαϊκού με όλα αυτά που περιέχει χωρίς να πάθει κατι το στομάχι μας. Τρώγαμε παγωτό Κρι-Κρι και γουστάραμε που είχε εστο και μια σφυρίχτρα για δώρο. Καμιά φορά κολλούσαμε φτείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι, πετρέλαιο και ζιβανία. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμεστο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε μάππα, σκάλα, γερο βασιλειά, βουριτό, πόλεμο...,χωστό! ...μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω,τρέχοντας και παίζοντας ώσπου να βαρύνουν τα πόδια μας. Κάναμε αυτοσχέδιας σπίτια, πόρτες μόνοι μας από ξύλα και βαρέλια. Χάσαμε χιλιάδες μάππες ποδοσφαίρου.Η κάθε γειτονια ειχε τη δικη της ομαδα και 'ταξιδευαμε' στη διπλα για να τους αντιμετωπισουμε,τελειώνοντας πάντα με ξύλο! Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση και πιππιλούσαν. Κυνηγούσαμε αλιζαύρες, κουρκουτάες, στρούφους και καττους με το λάστιχο και το αεροβόλο στα χωράφια, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή παρπατητοί μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα!'Ε ΓΙΑΝΝΗ ΕΛΑ ΝΑ ΠΡΟΣΚΟΛΙΣΤΟΥΜΕΝ' Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας,
Χωρίς κανέναν υπεύθυνο!
Πώς τα καταφέραμε; Στα παιχνίδια μας στο σχολείο συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Τι φρίκη!
Εμείς κάναμε διακοπές τρεις μήνες το καλοκαίρι και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα σκι, ττένις,γκολφ,ή summer school! Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια μισίνα. Κυνηγούσαμε τα κορίτσια για να τους χουφτόσουμε, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P μαλακίες,στέλνοντας gifts n fives!Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα,χαζοχαρούμενα,απαθές,emo,trendy!!
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς/ες»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις
σαν παιδί..."

Λοιπόν και εγώ το έλαβα και διαβάζωντας το μου έρχονται στο μυαλό αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, αναμνήσεις χαρούμενες και λυπητερές. Χαρούμενες γιατί είχα ωραία παιδικά χρόνια και φίλους καλούς που είναι δίπλα μου μέχρι σήμερα. Όλοι λίγο πολύ έχουμε κανει αυτά που λέει και το mail και διαβάζωντας το τα έχουμε θυμηθεί. Σκέφτομαι λοιπόν όλα αυτά που έζησα και θα ήθελα να γυρίσω πίσω τον χρόνο κάποιες φορές και να τα ξαναζήσω, παιδί μαζί με τους φίλους μου να παίζουμε χωρίς έννοιες και να είμαστε ευτυχισμένοι ακόμη και με το πιο απλό συμβάν, χαίρομαι για ότι έχω ζήσει και λυπάμαι γιατί τα σημερινά παιδιά δεν το ζουν και δεν πρόκειται να το ζήσουν αλλά και όσο περνάνε τα χρόνια τα παιδιά αλλάζουν και βλεπωντάς τα σκέφτομαι ότι γεννιούνται σε έναν αιώνα που το μόνο που σκεφτόμαστε είναι να "καταναλώσουμε", "πως να βγάλουμε περισσότερα χρήματα για να ξοδέψουμε ακόμη πιο πολλά". Τα σημερινά παιδιά απαιτούν περισσότερα γιατί εμείς τους δίνουμε το δικαίωμα να απαιτήσουν και όχι να μεγαλώσουν σαν παιδιά όπως και εμείς. Μεγαλώνουν και το μόνο που μαθαίνουν είναι να "αγοράζουν" και να "αγοράζουν", δεν πάνε να παίξουν με τα παιδιά της γειτονιάς τους όπως κάναμε κι εμείς, αντίθετα τα περισσότερα δεν γνωρίζουν το παιδί που μένει στο διπλανό διαμέρισμα, δεν παίζουν τα παιχνίδια που παίζαμε εμείς αλλα προτιμούν να κάτσουν σπίτι και να παίξουν στον υπολογιστή χωρίς ίσως και να πουν κουβέντα.......
Κάπως έτσι έχουμε γίνει και εμείς, ζητάμε περισσότερα γιατί δεν αρκούμαστε στα λίγα, έστω κι αν έχουμε μεγαλώσει διαφορετικά από τα σημερίνα παιδιά, έστω κι αν αρκούμασταν στα λίγα κάποτε σήμερα έχουμε αλλάξει και έχουμε γίνει όπως αυτά τα παιδιά, ζούμε για να αποκτούμε αυτά που θέλουμε και τίποτα άλλο.